با ورود اولین دانش‌آموختگان نظام ۶-۳-۳ به دانشگاه در سال تحصیلی جاری، مجدداً بحث در مورد تغییرات برنامه درسی مدرسه‌ای در کانون توجه جامعه دانشگاهی کشور قرار گرفت. یکی از موضوع‌های مورد بحث، «انتگرال» بود که حذف آن از کتاب‌های درسی نسبتاً جنجال‌آفرین گشت و بحث در مورد آن به سطح جامعه و رسانه‌های عمومی کشیده شد. البته ایجاد تغییرات در برنامه درسی ریاضیات مدرسه‌ای در دنیا و در کشور ما موضوع جدیدی نیست، اما باید توجه داشت که در تدوین برنامه درسی ریاضی دو سؤال بسیار جدی و مهم مطرح است: قرار است دانش‌آموزان چه چیزی را بیاموزند و چگونه باید آن را بیاموزند. در واقع پاسخ به این دو سؤال در مورد چیستی مطالب مورد آموزش و چگونگی آموزش آن‌ها، تعیینکننده روند تدوین محتوا و انتخاب روش در آن برنامه درسی خواهد بود. البته ایجاد تعادل و تناسب بین محتوا و روش در برنامه درسی همواره مورد تأکید متخصصان این حوزه است.
در سال‌های پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی، از نظر برنامه و کتاب‌های درسی ریاضی دوره دوم متوسطه نظری، سه نظام کاملاً متمایز وجود دارد: «نظام قدیم» (مهرماه ۱۳۵۸ تا سال ۱۳۷۵)، «نظام جدید» (سال‌های ۱۳۷۱ تا ۱۳۹۵) و «نظام ۶-۳-۳» (مهرماه ۱۳۹۵ تاکنون). کاهش تدریجی محتوا در کتاب‌های درسی ریاضی در این سال‌ها مشهود است. برای نمونه کافی است بدانیم، تعداد کتاب‌های درسی ریاضی برای رشته ریاضی‌ـ فیزیک در نظام‌های فوق به ترتیب ۱۴، ۱۰ و ۸ و برای رشته علوم تجربی ۸، ۶ و ۳ بوده است. در نظام قدیم، موضوع‌هایی مانند نظریه گروه‌ها، حلقه، میدان، ایده‌آل، فضای برداری، جبر بول و … وجود داشت که تمامی این مطالب و موارد بیشتر دیگری در دوره بعدی از کتاب‌های درسی حذف شدند.
در نبود انتگرال
20
اسفند